"Kop noch staart" is een betoging die op 9 april door de Antwerpse straten zal draaien. Deze cirkelbetoging heeft geen begin- of eindpunt. "Kop noch staart" staat symbool voor de koppige Belgische politiek die, als een slang gehypnotiseerd door de eigen staart, vergeet te handelen. Maar "Kop noch staart" wil ook aantonen dat het vormen van een cirkel broodnodig is om andere cirkels te doorbreken. De cirkel die symbool wordt van een solidair België en niet van een zinloze spitsingsretoriek - dat is de bedoeling van "Kop noch staart".
Wij schamen ons niet meer voor de Belgische politiek, neen, wij zijn geschandaliseerd door de hardnekkigheid waarmee de dames en heren politici ter plaatse blijven trappelen in hun circusring, omgeven door journalisten met eurotekens in hun ogen. Luttele dagen na een betoging in Brussel waarin ruim 45.000 Belgen samen opstapten voor solidariteit en tegen regionale navelstaarderij, besliste men de stekker opnieuw uit de onderhandelingen te trekken. Het sterke signaal, gegeven door vijf moedige Nederlandstalige(!) VUB-studenten en alle andere “Shame”-betogers, werd door de politiek grotendeels genegeerd en door bepaalde politici zelfs flagrant weggehoond door te zeggen dat verkiezingen de “enige democratische uiting” kunnen zijn. Mogen wij die mensen er dan aan herinneren dat die verkiezingen ondertussen acht maanden geleden werden gehouden en tot nu toe niets opleverden? Is dat dan wel democratisch te noemen?
Wij schamen ons niet meer voor de Belgische politiek, neen, wij zijn geschandaliseerd door de hardnekkigheid waarmee de dames en heren politici ter plaatse blijven trappelen in hun circusring, omgeven door journalisten met eurotekens in hun ogen. Luttele dagen na een betoging in Brussel waarin ruim 45.000 Belgen samen opstapten voor solidariteit en tegen regionale navelstaarderij, besliste men de stekker opnieuw uit de onderhandelingen te trekken. Het sterke signaal, gegeven door vijf moedige Nederlandstalige(!) VUB-studenten en alle andere “Shame”-betogers, werd door de politiek grotendeels genegeerd en door bepaalde politici zelfs flagrant weggehoond door te zeggen dat verkiezingen de “enige democratische uiting” kunnen zijn. Mogen wij die mensen er dan aan herinneren dat die verkiezingen ondertussen acht maanden geleden werden gehouden en tot nu toe niets opleverden? Is dat dan wel democratisch te noemen?
Het wordt tijd dat de politiek beseft dat de burger niet met zich laat sollen. Wij hebben meer dan onze plicht gedaan: wij hebben niet alleen voor jullie gestemd, wij waren ook nog zo vriendelijk om jullie op 23 januari en 17 februari een rappel te sturen. Nu is de maat vol!
Het wordt tijd dat de beschamende gevoelens van wantrouwen en rancune jegens de “ander” worden opgeborgen en dat de verantwoordelijkheden tegenover het volk worden opgenomen! Stop ermee het arme slachtoffer te spelen, stop ermee te zeggen dat de anderen nooit over de brug komen, stop ermee bijkomende eisen te stellen die toch niet ingewilligd kunnen worden, stop ermee neen te zeggen zonder voorstellen grondig onderzocht te hebben! Verandering begint namelijk in de eerste plaats bij jezelf. Het is onmogelijk onderhandelen met mensen die nooit content zijn.
Wij hopen vurig dat de betrokken politici eindelijk de moed vinden om eerst samen in een regering te stappen, om dan pas gefaseerde hervormingen door te voeren. Het is misschien terecht dat regio’s op bepaalde vlakken meer vrijheid moeten kunnen krijgen, en dat versnippering van bevoegdheden moet worden tegengegaan. Maar daarvoor hebben we een brede en solidaire visie nodig, dat is namelijk wat onze complexe (Belgische) cultuur letterlijk en figuurlijk groot maakt.
Als het alleen maar de taal is die ons scheidt, waar ligt dan trouwens het probleem waar iedereen zogezegd de mond van vol heeft? Enkel wereldvreemde extremisten streven een zuivere Vlaamse of Waalse identiteit na in een geglobaliseerde wereld waar sociale en geografische mobiliteit aan de orde van de dag zijn. Want als we België splitsen, waar stopt het dan? Als de Belgen, de kern van de Europese Unie, niet eens de kracht en de wil tonen om samen te leven, hoe moet het dan verder?
Weg dus met de splitsingsdrang die absoluut niet leeft bij de gemiddelde Vlaming maar wel bij een handjevol ultra-rechtse individuen dat zich maar al te graag bedient van holle slogans. Zij willen maar wat graag Vlaanderen voor zich alleen hebben om dan vervolgens beetje bij beetje en geheel tegen de zin van de meerderheid onze sociale zekerheid, onze vakbonden en onze openbare diensten af te bouwen en verder monsterlijke besparingen door te voeren op het gebied van cultuur en onderwijs.
Wij zeggen resoluut neen, non en nein tegen de dreiging van een dergelijk antisociaal regime! De kracht en de wil om samen te leven en de vruchten te plukken van onze veelzijdige, meertalige maatschappij is wél aanwezig. Neen, wij willen niet zonder Wallonië – onze groene long – en Brussel – ons cultureel hart. Neen, dit is niet “democracy”, maar “democrazy at work”: wij willen samenwerkende en geen concurrerende politici en regio’s in dit land en wij willen een echte democratie. En die kan alleen maar bewerkstelligd worden via een federale kieskring en politici die doen waar ze voor betaald worden, zonder hun volk uit het oog te verliezen. Want juist dat kan wel eens fataal blijken.
Wij, de Vlamingen, herinneren onze Belgische landgenoten er graag aan dat nog steeds twee derde, een absolute meerderheid dus, op 13 juni 2010 tégen een splitsing van ons land heeft gestemd. Daarom roepen wij op tot een circulaire betoging, omdat wij kop noch staart krijgen aan deze absurde situatie. Deze betoging zal doorgaan op zaterdag 9 april 2011 om 13u in Antwerpen, zodat bepaalde partijen niet opnieuw kunnen terugvallen op niet-representatieve steekproeven – opgemaakt door kranten die zij anders nooit zouden vertrouwen – om te beweren dat het voornamelijk de “Brusselaars” zijn die tegen een splitsing van ons land zouden zijn.
Versterk ons op: http://www.facebook.com/pages/Kop-Noch-Staart/183034241739428
